Deelnemer Zwem4daagse: Sylvia

09 september 2021 15:19

Nog een paar dagen en dan start de Zwem4daagse! Met z’n allen gaan we zwemmen en ons inzetten voor kankeronderzoek bij mensen met een verstandelijke beperking. Zo ook Sylvia Lamotte (31). Samen met vrienden Bianca en Ties doet ze mee in Breda en vormt ze team ‘Verzopen Katjes’. Een vriendengroep waarbij iedereen met kanker te maken heeft (gehad). Sylvia heeft vijf jaar geleden de diagnose borstkanker gekregen, Ties zijn moeder wordt momenteel behandelt voor eierstokkanker en Bianca heeft haar beide ouders verloren aan kanker. Sylvia vertelt ons hoe haar traject verlopen is en waarom zwemmen voor haar zo belangrijk is. 

‘Vijf jaar geleden, toen ik 25 was, voelde ik tijdens het douchen een knobbel bij mijn borst. Het was best een flinke, zo groot als drie pingpongballen, maar ik was niet gealarmeerd. Ik dacht dat het een cyste was. Na drie weken was de knobbel nog steeds niet weg en ben ik naar m’n huisarts gegaan. Die dacht ook aan een cyste en ik werd naar het ziekenhuis gestuurd voor een foto. Daarna werd ik doorgestuurd voor een echo en biopt. Toen ik de uitslag kreeg en de arts me vertelde dat het borstkanker was, werd ik heel erg boos. Ik heb geroepen dat de arts z’n werk niet goed deed en dat het geen kanker kon zijn. Ik was veel te jong, het was gewoon een cyste!’ 

Helaas is het toch echt waar, Sylvia heeft borstkanker en er volgt een behandeling in het Antoni van Leeuwenhoek. Maar eerst krijgt Sylvia een spoedtraject IVF. 

‘De kans is erg groot dat ik onvruchtbaar ben geworden door de behandelingen. Om mij toch een kans op kinderen te laten hebben, heb ik een IVF traject doorlopen voordat met de behandeling gestart werd. Ik kreeg zes hele zware chemo-kuren waar ik ontzettend ziek van was. Ik kon alleen maar overgeven en moest verzorgd worden. In die periode werd ook duidelijk dat er bij mij sprake is van een genetische afwijking. Na de borstamputatie bleek dat de chemo niet goed aangeslagen had en kreeg ik twaalf extra chemo-kuren. Daarna werd ik ook nog eens zestien keer bestraald en werd er hormoon-therapie opgestart. Die therapie zou vijftien jaar gaan duren, maar ik kreeg er nare bijwerkingen van en ben er mee gestopt. Ik kreeg erge overgangsverschijnselen en voelde mezelf veertig jaar ouder. Ik weet niet of ik vruchtbaar ben, maar ik kan wel meepraten met oudere dames die het over de overgang hebben. Ik word dan raar aangekeken en niet geloofd. Mensen snappen soms gewoon niet wat voor een impact zo’n behandeling op een jong lijf kan hebben.’ 

Sylvia’s behandeling is gelukkig aangeslagen, maar ze wordt nog wel dagelijks geconfronteerd met de gevolgen. 

‘Er zijn dingen die ik niet meer kan of minder goed kan en dat wordt niet altijd door iedereen begrepen. Ik heb nu een fijne werkgever, maar ik heb ook werkgevers gehad die het niet relaxed vonden dat ik vier keer per jaar naar noodzakelijke onderzoeken moest. Omdat ik jong ben, heeft men vaak het idee dat je gewoon weer herstelt na kanker. Maar lichamelijk hebben de ziekte en de behandeling veel kapot gemaakt. In mijn CV zit ook een gat; ik ben tijdens mijn studie een jaar uitgevallen. Ik vind het tijdens een sollicitatie niet heel vervelend om dat gat te verklaren, maar ik ben eerder wel afgewezen omdat men bang is dat er bij mij veel sprake zal zijn van ziekteverzuim.’ 
 

De ziekte heeft Sylvia veel afgenomen, maar het heeft haar ook veel gebracht. En dat is waar ze, als optimistische jonge vrouw, graag de focus op legt. 

‘Ik heb een ontzettend goede band gekregen met mijn zussen en broertje. We zijn op jonge leeftijd onze ouders verloren en toen ik ziek werd stonden ze direct voor me klaar. Ik had veel mantelzorg nodig, met name na de operatie. Mijn familie was er altijd voor me en doordat ik zo close met mijn zus ben, ben ik direct ook veel closer met mijn neefjes. Ik ben zó gek op die twee! Ik ben werkzaam als psycholoog waarbij ik mijn ervaring gebruik bij de behandeling van jongeren. Vaak zitten ze diep in de put en dan vertel ik mijn eigen verhaal. Het helpt hen om te zien dat je situatie ontzettend shit kan zijn, maar dat je toch weer omhoog kunt krabbelen. En dat ik ook hoe ik het ervaren heb: kanker betekent echt niet direct het einde.’ 

In haar vrije tijd ligt Sylvia het liefst in het water. Haar moeder zei altijd dat ze met flippers is geboren. 

‘Tijdens mijn behandeling kon ik niet zwemmen. Je kunt me geen grotere straf geven dan zeggen dat ik niet mag zwemmen. Als ik de chloorlucht van het zwembad ruik of open water zie, dan word ik direct blij. Ik MOET altijd het water in als ik daar de kans voor krijg. Ik zwem minimaal drie keer per week en als ik vaker kan, dan doe ik dat sowieso. Met mijn vaste zwemvrienden Bianca en Ties heb ik me ingeschreven voor de Zwem4daagse. Onze deelname heb ik gedeeld via social en al heel snel kregen we verzoeken van anderen of ze bij ons team mochten komen. Nu doen er ook allemaal mensen mee die ik helemaal niet ken. Supermooi is dat! En we doen het voor een goed doel, want ik vind het heel belangrijk dat een goede kankerbehandeling voor iedereen beschikbaar moet zijn, ook voor mensen met een verstandelijke beperking.’ 

Sylvia en haar teamgenoten gaan dagelijks 2km zwemmen. Wil jij ook nog mee doen met de Zwem4daagse of doneren? Ga dan naar naar deze link. We hopen je volgende week te zien!