Meezwemmer Gwen

Gwen (18) is 16 als ze tijdens het douchen een bobbeltje in haar borst voelt. Ze denkt in eerste instantie aan een cyste, want die hebben haar moeder en oma ook (gehad). Toch vertrouwt ze het niet helemaal en laat haar huisarts er naar kijken. Vanwege haar jonge leeftijd krijgt ze een doorverwijzing en de eerste arts die ze spreekt geeft aan dat dit zeker te weten geen cyste is. 

‘Ik kreeg te horen dat ik een tumor in mijn borst had en had de keuze om een biopt te laten nemen, waardoor meteen duidelijk was of deze goed- of kwaadaardig was, of ik kon drie weken wachten en de tumor tussendoor laten meten om te kijken of deze zou gaan groeien. Ik ben bang voor naalden, maar heb toen toch voor een biopt gekozen.’

Uit de uitslag blijkt dat de tumor goedaardig is. In de weken die volgen merkt Gwen dat de bobbel toch groter wordt. Het blijkt dat deze enorm is gegroeid, tóch kwaadaardig is en Gwen wordt met spoed geopereerd. 

‘In eerste instantie zouden ze via de zijkant van mijn borst de tumor weg gaan halen. Terwijl ik onder narcose was, is er op het laatste moment gekozen voor een operatie via mijn tepel. Hierdoor hoopte mijn arts dat mijn borst er beter uit zou bleven zien en dat gunde ze me wel, met mijn jonge leeftijd.’

Helaas heeft er zich een put ontwikkeld op de plek waar de tumor zat en heeft Gwen haar borst alsnog een vervorming gekregen. Maar wat meer vervelend voor haar is, is dat er tijdens de operatie een zenuw beschadigd is, waardoor ze nu nog steeds erge zenuwpijn heeft. 

‘De pijn belemmert me behoorlijk in mijn dagelijks leven. Er zijn dagen waarop het beter gaat, maar eigenlijk heb ik constant met deze pijn te dealen. Zowel overdag, als ik in beweging ben, maar ook ’s nachts kan ik er niet door slapen of word ik er wakker van. Dingen die voor andere jongeren op mijn leeftijd heel normaal zijn, zoals op stap gaan of stage lopen, kan ik niet zomaar doen. Ik moet er echt rekening mee houden dat ik overvallen kan worden door de pijn en dat ik dan niks meer kan doen.’ 

Gwen kan nog wel ontspannen als ze voor haar paarden zorgt, al heeft ze hierbij ook met de pijn te dealen. 

‘Ik zou het liefste alle dingen blijven doen die ik voor de operatie ook deed. Ik neem mijn arts niks kwalijk, maar soms wens ik wel eens dat ze me gewoon terug uit narcose hadden gehaald en dat ik zelf de keuze had mogen maken voor een operatie via de zijkant van mijn borst of via mijn tepel. Dan had ik tenminste nog iets te zeggen gehad. Ik heb het geluk dat de tumor goed verwijderd is en dat ik geen bestraling of chemotherapie heb nodig gehad, maar het was natuurlijk veel fijner geweest als ik niet, misschien wel de rest van mijn leven, met deze pijn te dealen had.’ 

Gwen heeft intussen al op verschillende manieren geprobeerd om de zenuwpijn onder controle te krijgen. 

‘Onlangs heb ik een zenuwinjectie gekregen. Een grote naald die zonder verdoving is toegebracht met als doel de zenuwpijn te verminderen. Het is me vies tegengevallen en deze behandeling zou ik elke acht weken moeten ondergaan. Momenteel merk ik nog geen verschil in het pijngevoel en moet ik vooral afwachten of het gaat werken.’ 

Gwen lag vanochtend in het donker naast Maarten te zwemmen. Ze voelde zich goed en had verwacht pijn te voelen, maar deze bleef gelukkig uit. Intussen heeft haar moeder ook al mee gezwommen. Twee vrouwen met een bobbel in de borst. Bij de ene is hij operatief verwijderd, de ander mag hem laten zitten. En welke van de twee scenario’s je te pakken hebt, is echt een kwestie van pech en geluk.