Samen Krachtig Zijn

23 februari 2022 09:56

Zussen Sybrig (37) en Jildou (35) wonen allebei aan de andere kant van het land, maar als we ze online spreken, lijkt het alsof ze naast elkaar zitten en we dubbelzien. Deze sympathieke vrouwen zijn, ondanks de afstand, enorm verbonden met elkaar en door de gebeurtenissen van de afgelopen twee maanden is hun band alleen maar versterkt.

Het is december 2020 als oudste zus Sybrig (opticien) wat klachten krijgt met haar zicht. Een bezoek aan de huisarts en injecties voor vitamine B12 tekort zorgden ervoor dat deze jonge moeder zich weer beter voelde. Maar afgelopen zomer begint haar zicht toch weer op te spelen. Sybrig ziet dubbel en is uit balans. Deze keer wordt ze doorverwezen naar een optometrist en een neuroloog en wordt er een MRI gemaakt.

Sybrig: ’Ik werd voorafgaand aan de uitslag gebeld dat we beter met z’n tweeën konden komen. Dan weet je eigenlijk al wel dat het geen goed nieuws is. Ik blijk een tumor te hebben in mijn hersenstam. Even later is er een biopt genomen met gradatie twee als uitkomst. Dat is op zich goed nieuws, want behandeling is mogelijk en de groei van de tumor kan hopelijk geremd worden. Er kan weinig gezegd worden over de prognose, een tumor in je hersenstam is best uniek. Op 6 december wordt er gestart met bestralingen en daarna volgt chemotherapie en is het afwachten wat het effect van de behandeling zal zijn.’

Dit alles vertelt Sybrig met een lach. Ze is nuchter en gaat haar behandeling stap voor stap tegemoet. Dit met het volle besef dat het leven gewoon doorgaat en het een kwestie van pech of geluk zal zijn wat de behandeling met de tumor gaat doen.

Sybrig: ‘Je hebt niks aan doemscenario’s. Iedere tumor staat op zich en het levert me niks op als ik thuis ga zitten wachten op wat de tumor gaat doen. Ik probeer mijn normale ritme te behouden en houdt me vast aan het leven en het geluksgevoel dat ik elke dag heb.’

De instelling van Sybrig zorgt ervoor dat ze niet bij de pakken neer gaat zitten, maar maakt de situatie ook draaglijker voor haar omgeving. Zo ook voor haar zusje Jildou.

Jildou: ‘Toen we het nieuws hoorden voelde ik me enorm machteloos. Mijn sterke zus zo ziek, hoe kan dat nou? Hoe Sybrig in het leven staat beurt mij en ons hele gezin enorm op. Ze geeft ons bevestiging dat hoop en vertrouwen er mag zijn. Toen ik de diagnose hoorde, zei ik tegen Sybrig dat we samen tegen deze ziekte zouden gaan strijden. Sybrig draaide hem helemaal om. Ze vertelde me dat we juiste samen krachtig moeten gaan zijn. En dat is precies wat ik samen met haar wil gaan doen.’

Jildou bedacht een manier om op afstand de zware periode die komen gaat met haar zus door te maken. Ze heeft zichzelf als doel gesteld om een marathon te gaan lopen. Haar weg naar de marathon vergelijkt ze met het traject dat Sybrig zal doorlopen.

Jildou: ‘We beginnen allebei bij nul en we weten niet wat er de komende periode gaat gebeuren. Het stellen van zo’n uitdaging zorgt ervoor dat ik iets kan doen met het gevoel waar ik soms wel eens mee worstel. Ik vind het heel erg dat Sybrig dit overkomt en dat mijn leven gewoon verder gaat. Het voelt daarom voor mij heel normaal dat ik dit ga doen. Intussen kan ik 10km rennen en heb ik bedacht dat ik in april de marathon van Rotterdam wil gaan lopen. Elke keer als ik geen zin heb, denk ik aan Sybrig en weet ik dat ik niks te klagen heb en gewoon door moet zetten.’

Dat schuldgevoel, daar hoeft Jildou niet mee rond te lopen vindt Sybrig.

Sybrig: ‘Ik heb gewoon pech, daar kan niemand wat aan doen. Het schuldgevoel waar Jildou het over heeft, dat heb ik zelf ook gehad ten opzichte van haar. Ruim twintig jaar geleden heb ik al eens kanker gehad. Ik had toen schildklierkanker en, omdat ik nog maar zestien was en thuis woonde, ging veel aandacht naar mij. Ik vond het heel erg dat de buitenwereld zo met mij bezig was, want Jildou en mijn broer waren er ook nog.’

Van die tijd kan Jildou zich niet herinneren dat ze ooit iets te kort is gekomen. Het was destijds voor haar erg schrikken en de diagnose voelde als het begin van een slechte film. Een film die nu weer opnieuw voor de zussen afgespeeld wordt.

Sybrig: ‘Ik schrik niet van alles, de medische wetenschap is nu weer zoveel verder dan twintig jaar geleden. Wie weet wat er de komende jaren nog allemaal ontdekt en ontwikkeld wordt. Ik blijf me bewust van de realiteit en geniet intussen van elke dag. En intussen vind ik het erg bijzonder wat Jildou voor mij wilt gaan doen. Ik zou er zelf niet aan moeten denken om een marathon te gaan rennen!’

De behandeling van Sybrig is inmiddels gestart en Jildou rent drie keer per week om dichter bij haar doel te komen. En met haar doel wil Jildou ook nog eens geld inzamelen voor onze Foundation. Kijk hier voor haar actiepagina. 

Sybrig, we hopen dat je behandeling voorspoedig zal verlopen en dat jij, je gezin, Jildou en de hele familie gaat doen wat je hoopt: samen krachtig zijn. We wensen jullie veel sterkte!