Twee eenheid: Sybrig en Jildou 

‘Samen zijn wij krachtig!’

Even voorstellen:
Naam: Sybrig
Samenwonend met: Ronald
Kinderen: Boaz (11 jaar) en Julan (9 jaar)
Broer: Pieter 
Zusje: Jildou
Beroep: Opticien
Woont in: Heerenveen

Naam: Jildou
Getrouwd met: Marnix 
Kinderen: Jente (4 jaar) en Hidde (3 jaar)
Broer: Pieter
Zus: Sybrig
Beroep: Vitaliteitsadviseur voor tandartspraktijken en mindful runcoach
Woont in: Rosmalen

Nee, ze zijn geen tweeling, maar zo voelt het wel. De zussen Sybrig (38) en Jildou (bijna 37) zijn niet alleen uiterlijk elkaars evenbeeld, ook hebben ze samen een doel: krachtig zijn! Sybrig gebruikte haar kracht om de behandeling tegen haar hersenstamtumor goed te volbrengen en Jildou trainde zo hard dat ze de marathon van Rotterdam uitliep en ook nog eens een enorm sponsorbedrag bijeenbracht. Twee zussen die het liefst hun verhaal in het Fries doen, maar het toch maar bij het Nederlands houden.

Sybrig, wanneer werd je ziek en hoe ontdekte je dat?
‘Toen ik 15 jaar was heb ik schildklierkanker gehad, mijn schildklier is toen verwijderd, er volgde een jodiumbehandeling en ik kreeg medicijnen die ik mijn hele leven moet slikken. Dat is eigenlijk het enige wat mij er nog aan herinnert, ik was jong en mijn leven ging door. Tot ik in 2021 vlak voor de zomervakantie ontdekte dat ik een tikkeltje onhandig was. Ik struikelde over een steentje tijdens het wandelen, kon met suppen niet op de plank blijven staan en had af en toe dubbel zicht. Dat klopte volgens mij niet en nadat ik bij de huisarts bloed had geprikt bleek ik B12 tekort te hebben. Na de zomer ging ik terug naar de huisarts, ik voelde mij goed maar waar ik voor kwam was niet over. Hij stuurde mij direct door naar de optometrist en neuroloog. Binnen een week werden er testen gedaan en kreeg ik een MRI. Voor de uitslag op 6 oktober zou ik samen met mijn moeder gaan, maar even voordat we weggingen kreeg ik een telefoontje dat het verstandig was om met z’n tweeën langs te komen.’ 

Wat was je eerste reactie?
‘Op dat moment kreeg ik wel een flashback van toen ik 15 jaar was en te horen kreeg dat ik schildklierkanker had. De neuroloog had een collega meegenomen, dan weet je het al. Ze vertelden dat ik een tumor in mijn hersenstam heb. Je schrikt, maar ik probeerde tegelijkertijd goed te luisteren wat ze mij vertelden. Vanuit het ziekenhuis heb ik mijn vriend gebeld en ook mijn vader en mijn broer vroeg ik om naar ons huis te komen. Dat was wel een heel emotioneel moment. Ook belde ik mijn zusje Jildou en dan breek je. Een paar weken later werd er een biopt gedaan, met uiteindelijk gradatie twee. Dit was ‘goed’ nieuws, want er was behandeling mogelijk.’

Voor jou ook een enorme schrik Jildou?
‘We wonen allebei aan de andere kant van het land, Sybrig in Friesland en ik in Brabant. Het slechte nieuws kwam dus bij mij via FaceTime. Dan is opeens de afstand heel groot, het liefst had ik in de auto gestapt en met gierende banden naar Friesland gereden. Tijdens het ziekenhuisbezoek in Groningen hielden we veel contact via FaceTime. Toen Sybrig op een gegeven moment twee vingers opstak en een soort van vredesteken maakte, begreep ik dat het gradatie twee was en voelde ik wel enige opluchting. Het waren hele spannende weken, je krijgt steeds kleine stukjes informatie. Af en toe zat ik met zoveel vragen en maakte mezelf met mijn gedachtes helemaal gek. Als ik dan Sybrig belde viel er meteen een last van mijn schouders. Al meteen werd duidelijk dat zij er zo krachtig in stond en zij liet merken dat we nog krachtiger zouden zijn door het samen te doen. Daar was ik het mee eens en zo bedacht ik om te gaan trainen voor de marathon van Rotterdam en mij te laten sponsoren.’

Sybrig, hoe is de behandeling gegaan?
‘Na de biopt volgde 28 bestralingen en zes keer acht weken chemo’s. Mijn zoons waren toen 8 en 10 jaar en het liefst wilde ik een fitte mama voor ze zijn, maar dat ging niet altijd. Er waren echt momenten dat ik voor pampus lag en totaal geen energie had. Mijn haar is nooit helemaal uitgevallen, vooral voor de jongens wel fijn. Ze wisten heus wel dat ik ziek was, we zijn hier altijd zo eerlijk mogelijk over geweest en hebben ze bij het hele proces betrokken. Helaas kunnen ze niet bij mijn tumor, maar de bestralingen en chemo’s helpen het op dit moment stabiel te houden. Veel steun heb ik gekregen van het hele gezin, ouders, broer, familie, vrienden en uiteraard mijn zus Jildou. Zij is het sterrenbeeld Leeuw en zij is ook echt een leeuwin. Als zij haar tanden ergens in zet, laat ze niet meer los. De hele familie ging voor mij door het vuur.’

Jildou, was jij al een hardloper?
‘Nee niet echt, ik liep tussen de zwangerschappen door hooguit 3 kilometer. Vroeger weleens verder gelopen, maar ben echt bij 1 kilometer lopen begonnen. Het was niet eenvoudig, ik heb een druk en hectisch leven met twee kinderen en een partner, maar toch vond ik altijd tijd. Trainen was mijn eerste prioriteit, samen sterk en krachtig zijn samen met Sybrig die ondertussen bestralingen en chemo’s kreeg. Een paar weken voor de marathon in Rotterdam liep ik nog geen 14 km door een blessure die bleef zeuren. De marathon heb ik in 4 uur en 25 minuten gerend. Wilskracht overheerste, want als ik een moeilijk moment had, dan dacht ik even aan Sybrig en voelde ik meteen geen pijn meer. Evenals de hulp van mijn sponsors waarmee we samen bijna 6000 euro bijeenbrachten’

Sybrig, wat waren voor jou de moeilijke momenten?
‘Dat mijn ouders het nog een keertje mee moeten maken, dat vind ik nog steeds vreselijk. Ook vind ik het vreselijk dat de jongens een moeder hebben die ongeneeslijk ziek is. Tijdens mijn behandeling kreeg Jildou een onderzoek naar baarmoederhals en bleek het niet goed te zijn. Gelukkig bleek het drie maanden later wel oké, maar het idee dat ook hun andere dochter ziek zou zijn….pfff dat was moeilijk. Verder heb ik uiteraard wel wat bijwerkingen en vooral moeite met eten. Mijn gewicht is nog te laag en heb af en toe een droge mond. Dat zijn van die dingetjes die mij weleens onzeker maken. Ook het cognitieve houd mij bezig. Dan ben ik bang dat ik niet alles kan onthouden bijvoorbeeld.’

Jildou, wat was voor jou het moeilijkst?
‘Nu ik weer het hele verhaal van Sybrig hoor, voel ik de emotie en komen de tranen als vanzelf. Het was zo’n heftige tijd, al hebben we vanaf het eerste moment samen geprobeerd krachtig te zijn, dat is wel ons motto. Je beseft dat problemen waar je je voorheen druk over maakt eigenlijk niets voorstellen. Er knaagt bij mij ook altijd een schuldgevoel dat mijn zus ziek is en niet ik. Onzin, ja ik weet het, maar toch…’

Waarom inspirator voor de Foundation?
Jildou: ‘Dat is voor mij zo vanzelfsprekend. Door de onderzoeken komen er steeds meer nieuwe ontwikkelingen en technieken en ik hoop dat het voor Sybrig een kans is om nog heel lang te leven. Ik heb gemerkt dat ook mensen uit onze omgeving en netwerk direct of indirect met kanker te maken hebben. Ik ben enorm dankbaar dat ze hebben gesponsord.’ 

Sybrig: ‘En dat het niet commercieel is, dat spreekt mij enorm aan. Die onderzoeken zijn zo belangrijk, niet alleen voor mij, maar voor iedereen nu en in de toekomst. Kijk maar eens hoe Maarten, maar zeker ook zijn vrouw Daisy en het hele team van de Foundation zich inzetten zonder enig eigen belang, ik vind dat geweldig.’

Sybrig, hoe gaat het nu met je?
‘Behalve de kleine ongemakken die ik eigenlijk niet noemenswaardig vind, gaat het ‘goed’ met mij. Wat ik niet genoemd heb, is dat zowel ik als Jildou echt een missie hebben en onze kracht hebben gebruikt. Ik met de behandeling en Jildou met het hardlopen. Zonder krachtig te zijn, red je het niet en alleen kan je het ook niet. Wij hebben elkaar erg versterkt en alles gedeeld. We zijn niet alleen zussen, maar het voelt alsof we een tweeling zijn. Dat ik er nu zo bij zit was nooit gelukt zonder de steun van mijn familie, vrienden en iedereen om wie ik geef. Daar ben ik dankbaar voor, zeker als het geen vanzelfsprekendheid is als je er zo doorheen komt. Onlangs is nog een oom aan kanker overleden, dus hoe dankbaar kan ik zijn dat ik nu nog allemaal mooie herinneringen kan maken?’

Jildou en hoe gaat het met jou?
‘Goed, het ziek zijn van Sybrig heeft mij toch anders in het leven laten staan. Zo leef ik meer per dag en koester ik samen met Sybrig wat we hebben. Ik probeer bewuster tijd vrij te maken voor mindfulness, want dat helpt me enorm om positief te blijven en vertrouwen te houden. Deze ervaring heeft er zelfs voor gezorgd dat ik een hardloopschool ben gestart in ons dorp. Dus ja, het gaat goed met mij, al zal er altijd een klein stemmetje in mijn hoofd blijven. Zodra die opspeelt bel ik even met Sybrig en verdwijnt het stemmetje als vanzelf. Net wat Sybrig zegt: we zijn dankbaar zoals het nu gaat.’