De ervaring van: Adrie Romijn (200km wandelen)

 

 

Vol optimisme waren we (Maarten en 9 lange afstandswandelaars) donderdagavond vertrokken uit Leeuwarden voor de 200 kilometer. Weliswaar lag Maarten na de 200 kilometer zwemmen een dag achter op zijn schema, maar met het wandelen zouden we genoeg op het schema in kunnen lopen om zaterdag, samen met al die wandelaars die zich hadden aangemeld om de laatste 25 of 5 kilometer mee te lopen, op die lange rode loper te finishen.

 

De eerste avond tot Sloten lopen was te optimistisch. Het werd Sneek waar het tentje voor Maarten werd opgezet. Onze zeer korte nachtrust was op een 5 kilometer verderop gelegen schoolplein. 

 

Vrijdagochtend om 4.00 uur stonden we met Maarten bij de stempelpost in Sneek. Dit zou de dag worden waarop wij, lange langeafstandswandelaars, ons hadden verheugd: minstens 100 kilometer wandelen. Dus, op naar Harlingen of misschien wel naar Franeker. In ieder geval zat het tempo er de eerste uren goed in. Tot het tempo geleidelijk aan steeds trager werd en de stoet stilviel. De verzorgingsploeg moest in actie komen. Een bed vol blaren had de voeten van Maarten bedekt en de pijn die hij leed kon niemand ontgaan. Het viel Maarten zwaar om weer op gang te komen. Maar we werden aangemoedigd door een enthousiast publiek. Esther Vergeer kwam een tijdje meerollen. Mark Rutte belde. Vriend Sebastiaan kwam naast Maarten lopen. Ook (ex)patiënten sloten aan. We hoorden ontroerende verhalen over tegenslagen, teleurstellingen, pijn en de moed om verder te gaan, soms op een heel onconventionele manier. Het werd lachen en huilen, terwijl het tempo weer inzakte en het voor Maarten bij Bolsward meer dan genoeg was. Hij rolde zijn tentje in en kwam er die avond niet meer uit. Wij brachten de nachtelijke uren in Harlingen op een parkeerterrein door.

 

Toen we zaterdagmorgen Maarten bij zijn tentje ophaalden drong het tot ons door dat we die avond niet in Leeuwarden zouden finishen. Voetje voor voetje verplaatste onze kopman zich. We maakten grappen terwijl we ons op het vroegtijdig beëindigen van de tocht voorbereiden, toen na de emotionele doorkomst in Franeker, berichten doorsijpelden dat Maarten echt zou stoppen wachten we gelaten het moment af dat het doek zou vallen. Maar....., o wonder, Maarten ging toch verder. Niet voor niets was de slogan: ik geef alles! Op naar Dokkum! Inmiddels was het bloedheet geworden. En Dokkum leek maar niet dichterbij te komen. Maar ook daar hebben we een stempel bemachtigd. Toen was het echt op bij Maarten. En terwijl Maarten sliep vonden wij een overnachtingsplaats bij een gastvrije boer in Sibrandahus.

 

Zondagmorgen 4.00 uur gingen we samen met een breed lachende Maarten verder. De zon kwam op over het weidse Friese landschap. Zilverreigers maakten een buiging en kiekendieven wankelden boven de velden. Steeds meer toeschouwers kwamen ons aanmoedigen op de laatste kilometers naar Leeuwarden. Inmiddels was het podium afgebroken, de rode loper opgerold, de artiesten afgezegd en de televisiezendtijd verstreken. De finish zou immers zaterdagavond bereikt worden. Tranen stroomden bij de aankomst om 9.00 uur in de Prinsentuin. Burgemeester Buma sprak mooie woorden, Maarten huilde, en we huilden allemaal mee, een lied, foto's, medailles.....

 

We knepen elkaar in de handen. Hadden we het echt gehaald?  Maarten de Elfstedentriatlon, Gerrit 200 kilometer fietsen en ik 200 kilometer wandelen, terwijl Gerrit mijn buddy was met het festivaltentje van onze jongste dochter. Het was alsof we in een film zaten, die niet eindigde daar in de Prinsentuin in Leeuwarden, maar nog lang in ons hoofd doorspeelde. Pas dagen later, toen een zieke man ons vertelde hoe hij had genoten van de mooie beelden, de spanning, de solidariteit en de hoop die hij daaruit had geput, ja toen wisten we: ons doel is bereikt.